به جهان آمدم و رفتم و در وانشدم

نه ز انجام خود آگاه و نه از آغازم

بی خود وبی خرد و عاجز مسکین و ضعیف

بخر ای خواجه ببین تا چه هنرها داریم

بار بگذار و گرانی بنه ای دل که به راه

گر سبک بار نباشیم خطرها داریم

هر طرف می‌گذرم راه برون رفتن نیست

من ندانم که درین غمکده چون افتادم

تا توانی به خرابی من ای عشق بکوش

من نه آنم که ازین پس دگر آباد شوم

جرم من بی حد و عفو تو چو آمد به میان

هرکه او را گنهی نیست گناهی است عظیم

ره به پایان شد و دردا که ندانیم هنوز

به کجا می‌رود این اشتر بگسسته زمام

آخر این تیشه به بن آید و این شیشه به سنگ

آخر این می ز سبو ریزد و این شهد ز جام

ناصح از گفتن بیهوده مبر وقت نشاط

هرچه گویی تو چنانم من و صد چندانم

ناقه را پای به گل از قطره دریا زایم

باز دشمن برد از کوی توام چون یابم

روی در راه و به بالین تو محکم رایم

به قدم رفتم و ناچار به سر باز آیم

ای لبت آتش سوزان و عذار تو ارم

چشم مست و خم ابروی تو محراب حرم

چشم تو مست و لبت آتش سوزان وکه دید

مست اندر حرم و آتش سوزان به حرم

من همی خواهم بی تو نخورم هرگز آب

[...]

آدمی زاده گر از قرض برآوردی دم

اینک آفاق بزیر دم من گشتی گم

ولی از شرم تو خاموشم و خون خور چون خم

گر رسیدم بری و رسته شدم زین مردم

ملک التجار آن میر به مردی قائم

که بود ذات ورا فضل و فتوت لازم

تاج فرق فرق حاج محمد کاظم

آنکه چرخست بایوان وی از جان خادم

هم از آنشد چو صنم خانه جهان پر زنگار

هم از این گشت تهی کعبه زسکنای صنم

هم از آن شد زهم اشکافته طاق کسری

هم از این گشت بهم بافته خیمه رستم

هم از آن سبطی صفوت رسد از طور وجود

هم از این قبطی ظلمت غرق نیل عدم

هم از آن یافته بازوی نزاهت باره

هم از این تافته زانگشت رسالت خاتم

هم از آن شد علم کفر زاسلام نگون

هم از این نامیه در باغ برافروخت علم

رایت کثرت از آن تاز نباتات بلند

آیت وحدت از این تا بجمادات رقم

هم از آن گشت قلم پای وی از دامن کشت

هم از این شد بعلا دسترس لوح و قلم