خود بتلی زگل آراسته مانی نیکو

کش بزیر است چهی ژرف پر ازخار ستم

بنگر آن مرد که از زن نه پدید آمده کیست

باشد ار ماه عرب یا که بود شاه عجم

مرمرا هست یکی تافته گوی از سیماب

که بچوگان یلان آورد از سختی خم

عاقبت جستم و بگرفتمشان در برتنگ

گفتم از مهر ببوسید مه عارض هم

آن سراجی که بود شمس از او مقتبسی

نازد از پرتو او روح نیاکان بارم

مست فخر از دل هشیار سراج الملک است

طبع او بحر نوال و دل اوکان کرم

ظل شه را ظفر از مصلحت اندیشی او

نبود امروز بدانائی او در عالم

نیست در خلق کس ازخلق زمینش مانند

تا بخلق فلک الله تعالی اعلم

بس عجب نیست اگر از شرف چونتو خلف

در جنان منت حوا کشد از جان آدم

درم و در برت از خاک بسی پست ترند

چه خطا رفته زدریا چه گنه کرده درم

در صف خیل ملک چشم ] و [ چراغ همه ای

زآن سبب شه بتو در این لقب آمد ملهم

بازوی رستم و دست تو بگوهر چوهمند

لیکن آن جانب شمشیر شد این سوی قلم

حور و غلمان خدم حجره احباب تو باد

نیکخواهت به نعم غلتد و خصمت به نقم

نفس گردیده جری جرم فزون طاعت کم

بسته راه از همه سو جز بخداوند کرم

آنکه با فضل وی آثام نماند به جهان

آنکه با عفو وی اجرام نیابد بقلم

آنکه مهرش شده بر زهر حوادث تریاق

[...]

کرد شهزاده وداعی به همه اهل حرم

اذن بگرفت پس از خسرو بی خیل و حشم

از سرا پرده سوی معرکه بنهاد قدم

قد مردانگی از بهر غزا کرد علم

آیت باهره لطف خدای اعظم

حجت قاطعه صانع اوصاف امم

کعبه اهل وفا زیب صفا فخر حرم

پیش رایش بزنند ارز نکو رائی دم

تا تو در کشور هستی زدی ای شاه قدم

آمد از جود تو در عالم موجود عدم

ای حدوثی که ز سیمای تو پیداست قدم

گر ز جد و پدرت چرخ جدا کرد چه غم

هوس گندم خال لبت ای عیسی دم

رونق منزل ما را به جنان زد برهم

بار کردیم سوی ملک جهان با آدم

رهرو منزل عشقیم وز سر حد عدم

گشت آن زن به هواداری آن عیسی دم

با یتیمان دل افکار پریشان خرم

کلک تقدیر که تصویر تو می‌کرد رقم

در ازل با خط او من به تو بودم توأم

داشتم بر سر خود عشق تو در ملک عدم

از چه بسیار به ما سازی نوازش‌ها کم؟!