به یکی تیر همی فاش کند راز حصار

ور بر او کرده همی قیر بود رازیجر

بیکی تیر همی فاش کند راز حصار

ور بروه کرده بود قیر به جای گل راز

کرده چون شاعر تشبیه حسامت بپرند

چون پرند او را دستیست بخون در آغاز

مرغک از بیضه برون آید و روزی طلبد

و آدمی‌بچه ندارد خبر و عقل و تمیز

آن که ناگاه کسی گشت، به چیزی نرسید

وین به تمکین و فضیلت بگذشت از همه چیز

آبگینه همه جا یابی از آن قدرش نیست

لعل دشخوار به دست آید از آن است عزیز

گر که سیم و زر بسیار بود نادانرا

مرد داناش بمردم نشمارد هرگز

ابله ار چند پر از زور بود لیک به رأی

گرچه بیزور بود بشکند او را گربز

آب اگر چند عفن گشته بود در شمرش

[...]

گر فتد در بره و میش وی اندک خطری

به فداشان بدهد مادر و فرزند عزیز

دل عاشق زفغان سیر نگردد هرگز

جرس از ناله گلوگیر نگردد هرگز

راستان هیچگه از عزم پشیمان نشوند

بی رسیدن به نشان تیر نگردد هنوز

لذت گریه نه هتر تیره دلی دریابد

[...]

غوطه در اشک زدم کاهل طریقت گویند

پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز

گذری کن به طریقت نظری کن به یقین

نظری کن به حقیقت گذری کن ز مجاز

تا شود بر دلت اسرار معارف همه کشف

تا شود بر رخت ابواب حقایق همه باز

چشم دل پوش بجز چهرهٔ فکر از همه وجه

گوش جان بند بجز نغمهٔ ذکر از همه ساز