هرکه بینم به رهی در پی او می‌افتم

زانکه دانم همه را راه به کاشانهٔ اوست

من به فکر تو و سرگرم نصیحت ناصح

به گمانش که مرا گوش به افسانهٔ اوست

هر میی راست خماری بجز از بادهٔ عشق

سرخوش آن مست که این باده به پیمانهٔ اوست

غول دنیا ره هر کس که زد و شد یارش

تیره جانست و به جان ره زن درویشانست

زهد سی ساله به یک جرعه زیان کرد شهاب

این چه سود است خدایا که زیانش سوداست

نکند حادثهٔ دور فلک تأثیری

وز دیاری که در آن خانهٔ خماری هست

نه مسلمانی و نه کفر به کاری آید

این قدر هست که هرکسی ز پی کاری هست

در جهان هیچکس از خویش خبردار نشد

غیر آن مست خرابی که به میخانه گذشت

عشق چیزی نبود تازه که نشناسد کس

این متاعی است که برهر سربازاری هست

عیب ظاهر پوشد از ما شیخ لیک

شرک پنهانیش بر ما ظاهر است

کیست انسان به حقیقت بنگر صاحب دل

که تن خاکی او با دل و دل با جان است

صاحبدل چوشود شخص، تو انسانش مخوان

گرچه ناطق بود اما به صفت حیوان است

نیست این پیکر مخروطی جسمانی دل

بلکه این بارگه و حضرتِ دل سلطانست

تا چه باشد به سر پیر خرابات که من

به یکی جرعه می‌اندیشه‌ام از عالم نیست

کفر و دین، عقل و جنون، دانش و نادانی را

آزمودیم در این پرده، کسی محرم نیست

چشم بربند و به ظلمتکدهٔ فقر درآی

تا ببینی که فروغ فلک از روزن ماست

سود بازار جهان گر همه اینست نشاط

من سودا زده زین مایه زیانم هوس است

من که بدنام جهانم به خرابات شوم

که در آنجا خبر از نامی و از ننگی نیست

دل چون آینه گر می‌طلبی عشق طلب

عشق کم زآتش و دل سخت‌تر از سنگی نیست

مردمان بیشتر آنست که غافل گذرند

از حدیثی که به هر کوچه و برزن فاش است