دی که رسوا شده ای دیدی و گفتی این کیست

دامن آلوده بخون خسرو تردامن بود

ساکنان سر کوی تو نباشند بهوش

این زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

ساکنان سر کوی تو نباشند به هوش

کآن زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

زنده در عشق چه سان بود نصیبی، مجنون

عشق آن روز مگر این همه دشوار نبود؟

گر کشد خصم بزور از کف من دامن دوست

چکند با کشش دل که میان من و اوست؟

نیک و بد هر چه کنی بهر تو خوانی سازند

جز تو بر خوان بد و نیک تو مهمانی نیست

گنه از نفس تو می‌آید و شیطان بدنام

جز تو بر نفس بداندیش تو شیطانی نیست

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد و در این دیر خراب آبادم

هله نومید نباشی که ترا یار براند

گرت امروز براند نه که فردات بخواند

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا

که پس از صبر ترا او به سر صدر نشاند

و گر او بر تو ببندد همه درها و گذرها

[...]

گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم

گفت آن میکشم اندر خم چوگان که مپرس

گفت دیروز طبیبی که تب یار شکست

لله الحمد که امروز به صحت پیوست

ست در دیده ی من خوب تر از روی سفید

روی حرفی که به نوک قلمت گشته سیاه

عزم من بنده چنان است که تا آخر عمر

دارم از بهر شرف خط شریف تو نگاه

همتم بدرقه ی راه کن ای طایر قدس

که دراز است ره مقصد و من نو سفرم

تنم از ضعف چنان شد که اجل جست و نیافت

ناله هر چند نشان داد که در پیرهن است

بی حجابانه درآ از در کاشانه ی ما

که کسی نیست بجز درد تو در خانه ی ما

کشته بینندم و قاتل نشناسند که کیست

کاین خدنگ از نظر خلق نهان می آید

مستغرق فراقم و جویای وصل یار

کشتی شکسته چشم امیدش به ساحل است

دلم از صومعه و صحبت شیخ است ملول

یار ترسا بچه و خانه ی خمار کجاست؟

ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست

عاشقی شیوه ی رندان بلاکش باشد

خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز

شخصم ار باز نیاید، خبرم باز آید

طاعت ناقص من موجب غفران نشود

راضیم گر مدد علت عصیان نشود

رفت دل از پی دلدار و مپرسید از من

که دگر ما و ترا وعده‌ی دیدار کجاست؟

ای خوش آن طالب دیدار که در راه طلب

شوق در گوش دلش گفت که دلدار کجاست