عمر را پاس نفس باز ندارد ز شتاب

نتوان زد به گره آب روان را ز حباب

چه خیال است کند مست ترا باده ناب

مستی چشم ترا آب خمارست شراب

روز در جام می آویز که در شب می ناب

همچو آبی است که لب تشنه بنوشد در خواب

(هر که خاموش شد از اهل بیان است اینجا

هر که انداخت سپر تیغ زبان است اینجا)

جز یتیمی چه بر این داشت در گوش ترا

کآب در شیر کند صبح بناگوش ترا

این نه خط است سیه کرده بناگوش ترا

سایه گرد یتیمی است در گوش ترا

زاهد خشک بود دشمن جان میکش را

چون سفالی که خورد خون می بی غش را

چون سویداست نهان در دل شب کوکب ما

خط بیزاری صبح است سواد شب ما

می تپد در جگر خاک همان طینت ما

شمع را شعله جواله کند تربت ما

چرخ خونخوار دلیرست به خونریزی ما

شش جهت پنجه شیرست به خونریزی ما

آب حیوان با لب لعل تو خون مرده ای است

پیش تمکین تو حیرت آهوی رم خورده ای است

غرض از خوردن می مستی بالادست است

باده را هر که به اندازه خورد بدمست است!

ناله نی حدی قافله ارواح است

این کمربسته، شبان گله ارواح است

پیر را قامت خم سوی عدم راهبرست

این کمانی است که از تیر سبکسیرترست

(در خموشی لب من چهره گشای رازست

پشت این آینه از ساده دلی غمازست)

چشم مینا ز سیه بختی ما خونریزست

ساغر از شکوه کم ظرفی ما لبریزست

بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است

سنگ بر شیشه من، شیشه زدن بر سنگ است

هر سر موی تو در کاوش دل مژگان است

خط ریحان تو گیرنده تر از قرآن است

تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است

جگر لاله عذاران چمن سوخته است

تا چمن را قد و رخسار تو آراسته است

سرو دودی است که از خرمن گل خاسته است