ای پدر هنگام رخصت دیر شد

دل از این ویرانه دیرم سیر شد

تا بکی بینم همالان سینه چاک

آن یکی در خون و آن دیگر بخاک

تا بکی بینم تورا تنها و فرد

[...]

در سر افتاده ست شوق باده ام

چون کنم در دام زهد افتاده ام

ساده لوحم همگنان دانند و من

در پی مه طلعتان ساده ام

هوش خواهد از من و من عقل و هوش

[...]

«رو مجرد شو مجرد را ببین».

خاربُن در قوت و برخاستن

خارکن در سستی و در کاستن

نار خندان باغ را خندان کند

صحبت نیکانت از نیکان کند

اندر این ره می خروش و می خراش

تا دم رفتن دمی غافل مباش

مجملش گفتم نکردم زان بیان

ورنه هم لب‌ها بسوزد هم زبان

ای بسا ابلیس آدم‌روی هست

پس به هر دستی نباید داد دست

تا نگشتند اختران از ما نهان

دان که پنهان است خورشید جهان

آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

گر نماز و روزه می فرمایدت

نفس مکار است، فکری بایدت

نفس را هفتصد سر است و هر سری

از سرا بگذشته تا تحت الثری

از جمادی مردم و نامی شدم

مردم از نامی ز حیوان سر زدم

مردم از حیوانی و آدم شدم

پس چه ترسم کی ز مردن کم شوم

بار دیگر هم بمیرم از بشر

[...]

نیم جان بستاند و صد جان دهد

آنچه در وهم تو ناید آن دهد

شاهد دولت در آغوش خود آر

دست از این معشوق هر جائی بدار

بشکن این گوهر که مقدارش نماند

در دو عالم یک خریدارش نماند

مرغ زیرک باش و بشکن دام را

[...]

چون تو بگذشتی ازین بالا و پست

گلبنی بینی در آن صحرا که هست

زیر هر برگ گلی خوش اختری

بیخ آن بگذشته از تحت الثری

شاخ آن از لامکان سر بر زده

[...]

این روا باشد که من در بند سخت

که شما بر سبزه گاهی بر درخت

این کجا باشد وفای دوستان

من به بند اندر شما در بوستان

یاد آرید ای مهان زین مرغ زار

[...]

ابتلاها می کند آه الغیاث

ای ذکور از ابتلاهایش اناث

گر تو نقدی یافتی نگشا دهان

هست در ره سنگهای امتحان

در پس هر گریه آخر خنده ای است

مرد آخربین مبارک بنده ای است

ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود

نور شمع از گریه روشنتر شود

ای خنک چشمی که آن گریان اوست

[...]

دیده ها بر دیگری چون میگری

مدتی بنشین به خود خون میگری

هر کجا نوحه کنند آن جا نشین

زانکه تو اولی تری اندر حنین