بامدادی پیش شاه آمد وزیر

دید پیش شه سر آن بی نظیر

بود بر بالین او حاضر وزیر

گفت ای بخشندهٔ تاج و سریر

شه پسر را گفت از اسب آی زیر

بازکن بند قبا در رو دلیر

با وزیر خویشتن گفت ای وزیر

چیست رای تو درین مشتی اسیر

چون بچیزی سر فرو نارد فقیر

پس ز بی سرمایگی نبود گزیر

چون سکندر با حکیم و با خفیر

ماند اندر غار تاریکی اسیر

سالک سرگشته آمد پیش پیر

شرح روحش داد از لوح ضمیر

آن ملایک چون نگه کردند زیر

آمدند از جان خود از خوف سیر

دل بخود باز آور و آرام گیر

جمع کن خود را بشولیده ممیر

چون حوالت با تو آمد در پذیر

وین گدا را دست گیر ای دست گیر

مانده ام از دست خود در صد زحیر

دست من ای دستگیر من تو گیر

گاه میسوزم ز بیم زمهریر

گه شوم افسرده از خوف سعیر

چون تو یکتا باشی ای مرد فقیر

بر همه عالم شوی سلطان و میر

جهد کن کثرت نه بینی ای فقیر

تا نمانی همچو احول در سعیر

گر تو غیر حق ببینی ای فقیر

هر زمان از جان بر آری صدنفیر

دی برفت از داردنیا آن فقیر

آن به معنی بس بزرگ و بی‌نظیر

سالکی آمد به پیش آن فقیر

گفت ای در عشق حق گشته منیر

حال او حال عجب بود ای فقیر

بد به معنی و به صورت بی‌نظیر

اینکه گفتی کفر محض است ای فقیر

درگذر از کفر رستی از سعیر

هست نام او در این عالم کبیر

سالکان و طالبان را دستگیر