از همالان وز برادر من فزون

زان که من امیدوارم نیز یون

گشته در خیر البلاد او رهنمون

و هو خیرالخلق فی خیر القرون

صد هزاران دل چو یوسف غرق خون

اوفتاده در چه او سرنگون

موج‌زن شد پردهٔ دلشان ز خون

تا چه آید خود ازین پرده برون

گلخنست این جملهٔ دنیای دون

قصر تو چندست ازین گلخن کنون

چون مگس افتد به دامش سرنگون

برمکد از عرق آن سرگشته خون

گفت چون گلگونهٔ مردست خون

روی خود گلگونه بر کردم کنون

هست گردون هم چو طشت سرنگون

وز شفق این طشت هر شب غرق خون

پیرهن در خون کشیدید از فسون

تا دل یعقوب از آن خون گشت خون

چند گرد طاس گردی سرنگون

در گذر کین هست طشت غرق خون

چون چنین کردی ترا آید کنون

آنچ می‌جویی ز خاکستر برون

مرد را بی‌شک درین دریای خون

معرفت باید ز بی‌خوابی برون

شد چنان در عشق آن دلبر زبون

کز دلش می‌زد چو دریا موج خون

پس ز تکلیف وز عقل آمد برون

پای کوبان دست می‌زد در جنون

درزمان از ما بریزد جوی خون

پس کند بردار ما را سرنگون

پوستش کردیم سرتاسر برون

بر سردارست اکنون سرنگون

گوشتی دیدند خلقان غرق خون

پوست از وی درکشیده سرنگون

ای ز وصلت شد فریدت غرق خون

هر زمان در خاک افتد سرنگون

عاشقان آتش زنند در هر دو کون

تا رهی زین نقشهای لون لون

بعد از آن از چاه نی آمد برون

وین معانی را هم او گوید کنون