با مسافر، دزد چون گردید دوست

زاد و برگ آن مسافر زان اوست

تو شدی دمساز با پیوند و دوست

چرخ، روزی صد ره از من کند پوست

میکند از ما به جور و ظلم، پوست

خواجه مهمانست، صاحبخانه اوست

ما بکندیم از خیانتکار، پوست

خواه دشمن بود خائن، خواه دوست

گل بدو خندید کای بی مهر دوست

زشتروئی، لیک گفتارت نکوست

جان بابا، هرشب این دیوانه‌دل

با من شوریده‌سر در گفت‌وگوست

کز چه دارد، مرد عامی حق رأی

لیک زن با صد هنر محروم از اوست

مرد و زن را در طبیعت فرق نیست

[...]