این بگفت و رفت از پیشش چو دود

هرچه بود اصلا همه آن هیچ بود

من نیابم در جهان بی‌آب سود

زانک زاد و بود من در آن بود

دیده‌ور مردی به دریا شد فرود

گفت ای دریا چرا داری کبود

عشق گنجم در خرابی ره نمود

سوی گنجم جز خرابی ره نبود

پس در آن موضع که زر بنهاده بود

موشی اندر گرد آن می‌گشت زود

یادش آمد آنچ حق فرموده بود

تن زد آن سرگشتهٔ فرسوده زود

در میان آه تو دانم که بود

در حقیقت توبه بشکستی چه سود

شیخ گفتا جان من پر درد بود

هر کجا خواهید باید رفت زود

چون ندید از یاری ما شیخ سود

بازگردانید ما را شیخ زود

مرد گفت اکنون ازین خجلت چه سود؟

کار چون افتاد برخیزیم زود

سبزپوشان در فراز و در فرود

جمله پوشیدند از آن ماتم کبود

نفس، این اسرار نتواند شنود

بی نصیبه گوی نتواند ربود

یک شبی روح الامین در سدره بود

بانگ لبیکی ز حضرت می‌شنود

صوفیی می‌رفت در بغداد زود

در میان راه آوازی شنود

لیک چون در عشق دعوی دار بود

سربریدن سازدش نهمار زود

وانک در چرخ فلک خون ریز بود

گشت در خاک لحد ناچیز زود

سگ بسی سختی کشید و زان چه سود

جز زیان نبود چو بر فرمان نبود

گرد ره بر روی او بنشسته بود

باستین خلعت آن بسترد زود

چون بخورد آن نیم بادنجان که بود

سر ز فرزندش جدا کردند زود

چون شنید این قصه آن دیوانه زود

اوفتاد اندر سر دیوانه دود