عقل تو چون در سر مویی بسوخت

هر دو لب باید ز پرسیدن بدوخت

در خزانه‌ات جامها جمله بسوخت

کین همه ژنده همی بایست دوخت

کز حماقت رفت، چشم عقل دوخت

دلبر خود را به دیناری فروخت

کهنه ها جمله به یک گندم فروخت

هرچ بودش جمله در گندم بسوخت

سرکشی گفتش نمی‌بایست سوخت

زر به از بت، می‌ببایستش فروخت

گفت چون محمود آتش برفروخت

وآن بت آتش پرستان را بسوخت

جان من کز هر دو عالم چشم دوخت

این زمان از غیرت ابلیس سوخت

تا بریشم در وجود خود نسوخت

در مفرح کی تواند دل فروخت

صد هزاران سبز پوش از غم بسوخت

تا که آدم را چراغی برفروخت

برق استغنا چنان اینجا فروخت

کز تف او صد جهان اینجا بسوخت

شمع دین چون حکمت یونان بسوخت

شمع دل زان علم بر نتوان فروخت

گرچه او بر تو بسی زینت فروخت

عاقبت دنیا بچشمش میخ دوخت

هر که او در آتش محنت بسوخت

همچو بوذر جامه‌ای از صدق دوخت

چشم سید چون بچشم شیر دوخت

سر بزیر افکند شیر و بر فروخت

زین ولایت مرتضی چون برفروخت

جان اصحاب نبی از رشک سوخت

هر که دنیا دار شد خود را بسوخت

یا به تیری از بلا خود را بدوخت

آب را بستاند و بروی چشم دوخت

آب آتش گشت و او را زود سوخت

ازدرخت سبز شمعی برفروخت

تا چو پروانه کلیمش پر بسوخت

ابر را چون شوق تو آتش فروخت

آبرویش ریخت چون آتش بسوخت

تا زفان ازگرمی گفتم بسوخت

گفت چون آتش جهان بر من فروخت