بود نام نیک او سید علی

عم یحیی بود آن نقد ولی

سالکی نیکو خصالی مقبلی

در طریق اهل حق صاحبدلی

هر که باشد مصطفی او راولیّ

پس ولیّ او بود بیشک علی

رفت بر منبر رسول از پر دلی

بود همراهش در آن منبر علی

چون مرا دانی نبی از عاقلی

پس بدانی ابن عمّم را ولیّ

پس عمر برخاست گفتا یا علی

بر سر خلقان تو گردیدی ولی

راه را دان از نبی و ازولی

تو باین ره رو گریز از کاهلی

من ترا راهی نمایم از ولی

سر بنه در راه او گر مقبلی

بود علم و فضل در ذات علی

خود حیا و جود ظاهر ز آن ولی

از من بیدل بر صاحبدلی

گو که دارد ذوق تو یک مقبلی

رو تو خاموشی گزین و دان علی

زآنکه او راخوانده خود حق یا ولی

از کمال بندگی باشی ولی

این معانی را بدان گر مقبلی

حیف باشد گر بگردی از ولی

رو بدین مصطفی گر مقبلی

چونکه در عشق آمدی صاحبدلی

درحقیقت همچو مردان مقبلی

رو تو کنجی گیر با اهل دلی

تا بیابی از دو عالم حاصلی

هست این معنی به قرآن خود جلی

گشت والی بر سر خلقان علی

شد ولایت همره و تو غافلی

از امام خویشتن بس جاهلی

او بحکم حق ترا باشد ولی

گر ندانستی تو بی‌شک جاهلی

خویش را در زهد داند کاملی

تا بدام او در افتد جاهلی

بود چون پیری و عجز و بیدلی

در گذر از سهو آن گر مقبلی