بر کریمی خدا دل بسته‌ام

فارغ و آسوده دل بنشسته‌ام

تو مشو عریان که از خود رسته‌ام

دل به ترک این علایق بسته‌ام

گرچه خود من کودک نو رسته ام

لیک دست از کامرانی شسته ام

گر دل خاصان تو بشکسته ام

باز دل عفو عامت بسته ام

از پی تسکین قلب خسته‌ام

خیز و بگشا هر دو دست بسته‌ام

ای پدر بین پهلوی بشکسته‌ام

بازوی از تازیانه خسته‌ام

تا ز بند این گلستان رسته ام

آشیان بر شاخ طوبی بسته ام

کز فراق هند بس دلخسته‌ام

نام هند است این که بر خود بسته‌ام