چون کنی تو ترک نفس و رای خود

در درون خلد بینی جای خود

در زمان برخواست او از جای خود

پس وزیر آورد زیر پای خود

بازگشتی جوهر اندر جای خود

پس طلب کردی همی مأوای خود

کل رازم فهم شد در جای خود

نیست چیزی دیگرم همتای خود

او چنان غرقست در سودای خود

غافلست از طالب و جویای خود

تا دلم را کرده ای مأوای خود

من ندارم در غمت پروای خود

منّتی باشد به عید روی تو

گر کنی قربان مرا در پای خود

چشم ما بین تا به خود عاشق شوی

[...]

ور گراید سوی تمکین رای خود

کوه کی جنباندش از جای خود

همچنین ذاکر به پهلوهای خود

یعنی از هر جنبشِ اعضای خود

چون رسی بشناسی اش بر جای خود

گیری از وی جبّه و کالای خود

چون ببینند اهل جنّت جای خود

می بگویند از دل دانای خود