هستیش را دست از مستی فشاند

جز حسین اندر میان چیزی نماند

کز چه اول رخش همت پیش راند

و آخر از مقصد، چرا محروم ماند؟

صفحه ایجاد را بنوشت و خواند

نی بخواند و نی قلم بر صفحه راند

عابد آن زن را ز نزد خود براند

زن برفت و عقل عابد را بخواند

یک نفر زان کورها بی‌نان بماند

اشک بی‌تابی به دامن برفشاند

عقل خود را بر سر گردون رساند

عالم اسباب را افسانه خواند

تخم او چون در گلت خود را نشاند

زندگی از خود نمائی باز ماند

مدعی را تاب خاموشی نماند

آیه ی «بالعدل و الاحسان» خواند

تخم ایمان آخر اندر گل نشاند

با زبانت کلمهٔ توحید خواند

مهره را شاطر ز کف بیرون جهاند

بیذق خود را به فرزینی رساند

فکر او در تند باد «لا» بماند

مرکب خود را سوی «الا» نراند

مر وزبران دگر را پیش خواند

داستان‌ها زان خیانت‌کیش راند

زین‌ سبب برجست‌ و دامن برفشاند

دید ه گریان‌سوی قصرخویش‌راند

آن که کندم خورد و دور ازخلد ماند

در سراندیب آمد و گندم فشاند

گاه خط بنوشت و گاه افسانه خواند

ماند، اما بیخبر از خانه ماند

مور، تا پی داشت در پا، سرفشاند

چون تو، اندر گوشهٔ عزلت نماند