یا قدم در صدق نه صدیق‌وار

یا نه چون فاروق کن عدل اختیار

چارچوبِ طبعْ بشکن مردوار

در درون غارِ وحدت کن قرار

خوش بنال از دردِ دل داوودوار

تا کنندت هر نَفَس صد جان نثار

جمله گفتند این زمان در دور کار

نیست خالی هیچ شهر از شهریار

هدهد آشفته دل پرانتظار

در میان جمع آمد بی‌قرار

می‌گذارم در غم خود روزگار

هیچ کس را نیست با من هیچ کار

جان بی جانان اگر آید به کار

گر تو مردی جان بی جانان مدار

دست باید شست از جان مردوار

تا توان گفتن که هستی مرد کار

گر تو جانی برفشانی مردوار

بس که جانان جان کند بر تو نثار

نیست چون داوود یک افتاده کار

تا زبور عشق خوانم زار زار

چون کند معشوق من در نوبهار

مشک بوی خویش بر گیتی نثار

درگذر از گل که گل هر نوبهار

برتو می‌خندد نه در تو، شرم دار

یاد کردی خندهٔ آن شهریار

گریه افتادی برو چون ابر زار

صد هزاران جان چون من بی‌قرار

باد بر روی تو هر ساعت نثار

بعد از آن طاووس آمد زرنگار

نقش پرش صد چه؟ بلکه صد هزار

جای باشد پیش جانان صد هزار

جای بی‌جانان کجا آید به کار

چون مرا با آب افتادست کار

از میان آب چون گیرم کنار

گشت ز اول قطرهٔ آب آشکار

قطرهٔ آب است با چندین نگار

کس ندیده‌ست آب هرگز پایدار

کی بود بر آب، بنیاد استوار؟

گفت چون این مملکت وین کار و بار

زین قدر سنگ است دایم پایدار