روی خویش آورد سوی آفتاب

سجده کردش صار کلب من کلاب

بود نالان همچو چنگی ز اضطراب

پیشهٔ او از همه نقلی رباب

گرسنه مانده نه خوردی و نه خواب

برهنه مانده نه نانی و نه آب

مسجدی بود از همه نوعی خراب

رفت آنجا و بزد لختی رباب

نه کسم میخواند از بهر رباب

نه کسم نان میدهد بهر ثواب

بعد از اینم گر نیارد مرگ خواب

جمله از بهر تو خواهم زد رباب

در میان میگشت جامی پر شراب

همچنان کز چرخ گردد آفتاب

گر بقدر خود نمودی آفتاب

کی شدی حربا ز عشق او خراب

چون رود در عین مغرب آفتاب

در رود از رشک نیلوفر در آب

برفتاد از جان خرقانی نقاب

دید آن شب حق تعالی را بخواب

حق بدیشان کرد آن ساعت خطاب

کای ز عجب خود خطا کرده صواب

کفر و دین و عقل و جان و خاک و آب

جمله یک رنگت شود چون آفتاب

هرکه پندارد که مثل این کتاب

دیگری درجلوه آرد از حجاب

از سر دردی نظر کن این کتاب

تا که بر خیزد ز پیشت صد حجاب

باز موسی آمده در بر و آب

کرده او فرعون را مات و خراب

هزاران رنگ گوناگون شده آب

گهی زرد و گهی سبز و گه عناب

عقل صورت می‌گذار این دم بتاب

عشق صورتها کند مات و خراب

شهرهای منکران کرده خراب

کافران را دل شده ازوی کباب

یک ملک ابریق از لؤلؤ پر آب

بود در دست دگر مشکو گلاب

عشق آمد کرد دکانها خراب

ای بسا کس را که دلها شد کباب