از تبسم لب ببند ای غنچه، حال گل ببین

کز گلابش گریه دایم در قفای خنده است

عاقبت اندیشگان را در نشاط آباد بزم

گریه می آید بر آن لب کآشنای خنده است

مجلس آرا کیست امشب کز هجوم دلخوشی

[...]

روزم از بی مهری گردون، شب تاریک شد

گر ز من باور ندارد، خود ببیند، کور نیست!

از مقام ریشه و پیوند می باید گریخت

چون صدای نی ز چندین بند می باید گریخت

خویشها دارند چون زنبور، دایم نیشها

خویش را خواهی، ز خویشاوند می باید گریخت

گر نداری ای چمن، تاب سواران خزان

[...]

چون نگرید شیشه از کمر عمری همصحبتان؟

چشم تا برهم زند، جان بر لب پیمانه است

جرات از اهل جنون خیزد، نه از ارباب عقل

می رمد صد عاقل از جایی که یک دیوانه است

بر لباس فاخر بی اعتبار خسروان

بخیه های خرقه ما، خنده دندان نماست

بس که خاموشی شعار ما بود، چون آفتاب

طشت ما از بام گردون گربیفتد، بی صداست

نشنود گر آن پریوش گفته ما را، بجاست

[...]

چون به آب رود چشمم سبز گردد گلبنی

خنده گلها، هم آواز صدای گریه است

دهر شد ماتم سرای فوت مطلبهای دل

چون کنم در گریه ضبط خود، که جای گریه است

همچو مینایی که می افتد نگون در بزم شوق

[...]

همچو نرگس، مدت عمرم به بیماری گذشت

روزگارم همچو گل، در سینه افگاری گذشت

تخم امیدم چو قارون در طلسم خاک ماند

آب را در مزرعم کار از هواداری گذشت

ترک عادت از محالات است نزد اهل هوش

[...]

میزبانی نیست غیر از ما در ایوان خیال

هر که نان از خوان معنی می خورد، مهمان ماست

مو به مو حال دلم را زلف او با شانه گفت

سوختم کز آشنا حرفی به آن بیگانه گفت

بود چون آگه به رنگ شیخ جام از راز دل

آنچه مینا داشت در خاطر، لب پیمانه گفت

قدر بی عقلی نمی دانند طفلان، حیف حیف

ورنه از باران گل می شد تن دیوانه سرخ

بت تراشان غمت گشتند چون فارغ ز کار

سینه ام بتخانه گردید و دلم ناقوس شد

خضر اگر در دشت قسمت، همنشین با من شود

جوی آب زندگی، سرچشمه مردن شود

گر به گلشن می روی، با خویش همراهم مبر

ورنه از بخت سیاهم، یاسمین سوسن شود

گل به غارت می رود،کو بلبلی کآید به باغ

دشنه از سوسن بگیرد، بر تن گلچین زند

من خمارآلود و ساقی گرم استغنای حسن

می رسد جان بر لبم تا می به ساغر می کند

از خرامش سبزه گلبرگ نهال اندام شد

وز نگاهش لاله همچشم گل بادام شد

آن بت رم کرده را از بس که گفتم رام شو

چون برهمن عاقبت ورد زبانم «رام» شد

دسته دسته بی سبب اشکم به دامن می رود

خوشه از کشتم به پای خود به خرمن میرود

خسرو بی رحم را بنگر که با اظهار عدل

صد بیابان کوه غم را سر به یک فرهاد داد

ساز و برگ زندگی، غیر از شراب ناب نیست

عمر چون کم شد، قدح بسیار می باید کشید

دیگران از فیض، مردم را به خود سازند رام

همچو باران هر که فیضی بیند از ما می رمد

گر به یاد بخت ما، ساقی کند ساز طرب

نقل می رنجد ز می، ساغر ز مینا می رمد

ای مسیح وقت، تدبیری که آن خورشید را

از برای کشتن ما تیغ مژگان شد بلند