عالمان را علم هست و ره به اوج راز نیست

هست مرغِ خانه را بال و پرِ پرواز نیست

دیده پوشیدم چو در دل یافتم دلدار را

در ببندد هرکه او در خانه یابد یار را

همچو دورافتاده‌ای کآخر رسد بر یار خود

دست تا در گردن من کرد تیغش خون گریست

تا مرا با نقش رویش آشنایی اوفتاد

هرکه می‌بینم به چشمم نقش دیوار آمده است

هیچکس بی دامن تر نیست اما دیگران

باز می‌پوشند و ما بر آفتاب افکنده‌ایم

آستین بر روی نقشی در میان افکنده است

خویشتن پنهان و شوری در جهان افکنده است

هیچ نقاشی نمی‌بیند که شوری افکند

وانکه دید ازحیرتش کلک ازبنان افکنده‌است

ذره‌ای از نور روی من چوبرمنصور تافت

همچو قندیلی ز دارش سرنگون آویختم

آه ازاین ذکرفسرده،چندازین فکر دراز

آه‌های آتشین و چهره‌های زرد کو

در غم اولذّتِ عیش از دل ناشاد رفت

خو به غم کردیم چندانی که عیش از یادرفت

گرنه علم حال فوق قال بودی چون شدی

بنده اعیان بخارا خواجهٔ نسّاج را

از کنار خویش می‌یابم دمادم بوی یار

زان همی گیرم دمادم خویشتن را در کنار

نه میانش را کناری نه کنارش را میان

وز میان آتش عشقش نمی‌یابم کنار

گر سخن بر وفق علم هر سخنور گویمی

شک نباشد گر سخن با خلق کمتر گویمی

کو کسی کز وهم پای عقل برتر می‌نهد

تا سخن با او بسی از عرش برتر گویمی

کو کسی کو در میان زندگی یکره بمرد

[...]

گرچه بسیاری رسن بازی فکرت کرده‌ام

بیش ازین چیزی نمی‌دانم که سر در چنبرم

گر بگویم آنچه از اندیشه در جان من است

یا چو من حیران بمانی یا نداری باورم

وقت‌کوچ‌است الرحیل ای دل ازین جای خراب

تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

ذرّه‌ای گردد به پیش نور جانت آفتاب

تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان

[...]

بوالعجب دردیست درد عشق جانان کاندرو

دردم افزون می‌شود چندانکه درمان می‌کنم

آنچه می‌جویند بیرونِ دو عالم سالکان

خویش را یابند چون این پرده ازهم بردرند

چرخ، فانوس خیال و عالمی حیران درو

مردمان چون صورت فانوس سرگردان در او

آنچه ما زان جان و جانان دیده ودانسته‌ایم

بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است

مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است

که با تو شرکتِ من دروجود بی ادبی است

از فریب نفس نتوان خامهٔ نقاش دید

ورنه در این سقف رنگین جز یکی در کار نیست

من به چندین آشنایی می‌خورم خونِ جگر

آشنا را حال چون این وای بر بیگانه‌ای

قطبِ مسکین گر گناهی می‌کند عیبش مکن

دور نبود گر گناهی می‌کند دیوانه‌ای