ابرم اما تشنه هر آب تلخی نیستم

خیمه بر دریا به قصد آب گوهر می زنم

صبر ایوبی به خونی طاقت من تشنه است

لب پر از تبخال و استغنا به کوثر می زنم

از جواب تلخ، گوشم چون دهان مار شد

من همان از ساده لوحی حلقه بر در می زنم

آن غیورم کز حرم نامه بنویسم به او

مهر بر مکتوب از خون کبوتر می زنم

دسته گل شد سر دستار بیدردان و من

پنجه خونین به جای لاله بر سر می زنم

بیغمان بر خاک می ریزند ساغر را و من

بر رگ تاک از خمار باده نشتر می زنم

بلبل آزرده ام پاسم بدار ای باغبان

ناگهان از رخنه دیوار بر در می زنم

دل حریف خنده دندان نمای شانه نیست

پشت دستی بر سر زلف معنبر می زنم

عاشقم اما نمی بینم به رویش ماه ماه

طوطیم لیکن تغافلها به شکر می زنم

زخم کافر نعمت از کان نمک لذت نیافت

بعد ازین خود را به قلب شور محشر می زنم

صائب ازبس دست و پادر عاشقی گم کرده ام

گل به زیر پای دارم، دست بر سر می زنم

در ممالک، ز احتساب عدل آن داراشیم

سیم نستاند گدا، از ننگ تصحیف ستم!

بس که کوتاهست دست خلق، از آزار هم

زور نتواند فگند انگشت کاتب بر قلم!

شوخ کاتب کرد امشب بر کف دستم رقم

نیست در خاطر تو را اندیشه از لوح و قلم

ای خجل از پرتو رویت چراغ صبحدم

حسن روز افزون تو نبود ز ماه و مهر کم

یک زمان فارغ نمی گردی ز بیداد و ستم

نیستی گردون ولی بر عادت گردون تو هم

داغم از کیفت آگاهی و اوهام هم

جنس بسیار است و نقد فرصت ناکام کم

آنقدر از شهرت هستی خجالت مایه‌ام

کز نگین من چو شبنم می فروشد نام نم

کور شد چشمش ز سوزن‌کاری دست قضا

[...]

تا تو رفتی چون خدنگم از برای زیباصنم

سرنهادم چون کمان حلقه بر زانوی غم

آن سیه روزم که در شبهای هجران همچو شمع

می فشانم مشت خاکستر بسر تا صبحدم

دل بمرغان چمن نگذاشت از بس ناله کرد

[...]

تا نگردد کشتی اقبال دریای همم

از ستم غرقه در غرقاب غم

تا نبینی بسته قمری سار از طوق ستم

بر بهم نای کبکان حرم

هر کجا جانی شهید جعبه ها تیر ستم

بیش و کم یک سر از شه تا خدم

نعره جن و ملک در ماتم فخر امم

از قدم تا دم شام عدم