راه نومیدی گرفتم رحمتم دل می دهد

کای گنه کاران هنوز امید عفوست از کریم

آنکه جان بخشید و روزی داد و چندین فضل کرد

هم ببخشاید چو مشتی استخوان بیند رمیم

سالها باید که تا صاحبدلی پیدا شود.

بو سعید اندر خراسان یا اویس اندر قرن

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب

تا در این وادی مرا از تن برآید جان ز لب

الحذر غافلان زین وحشت آباد الحذر

الفرار ای عاقلان زین دیو مردم الفرار

ای عجب دلتان نه بگرفت و نشد جانتان ملول

زین هواهای عفن وین آب های ناگوار

عرصه ای نادلگشا و بقعه ای نا دلپسند

[...]

در سفالین کاسه رندان به خواری منگرید

کاین حریفان خدمت جام جهان بین کرده اند

به یاد حق از خلق بگریخته

چنان مست ساقی که می ریخته

اهل کام و ناز را، در کوی رندان راه نیست

رهروی باید جهانسوزی نه خامی بی غمی

هر که آمد گو بیا و هر که خواهد گو برو

کبر و ناز حاجب و دربان در این درگاه نیست

تا بود آگاه از احوال هر نزدیک و دور

بر فراز تخت از آنجا داده ایزد شاه را

قلب روی اندود نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

قلب روی اندوده نستانند در بازار حشر

خالصی باید که از آتش برون آید سلیم

جز محبت هر چه بردم سود در محشر نداشت

دین و دانش عرضه کردم کس به چیزی برنداشت

کوی جانان را که صد کوه و بیابان در ره است

رفتم از راه دل و دیدم که ره یک گام بود

مرغ شبخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شبهای بیداران خوش است

و من الدلائل ان تراه باکیا

ان قد رآه علی قبیح فاعل

تا نگردی آشنا زین پرده رازی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش