گر فرخی بمرد، چرا عنصری نمرد؟

پیری بماند دیر و جوانی برفت زود

فرزانه‌ای برفت و ز رفتنْش هر زیان

دیوانه‌ای بماند و ز ماندنْش هیچ سود

ای غوک چنگلوک چو پژمرده برگ کوک

خواهی که چون چکوک بپری سوی هوا

چون در حکایت آید بانگ شتر کند

و آروغ‌ها زند چو خورد ترب و گندنا

رویت ز در خنده و سبلت ز در تیز

گردن ز در سیلی و پهلو ز در لت

وان بادریسه هفته دیگر غضاره شد

و اکنون غضاره همچو یکی غنج پیسه گشت

ای از ستیهش تو همه مردمان به مست

دعویت صعب منکر و معنیت سخت سست

آن روی و ریش پر گه و پر بلغم و خدو

همچون خبزدوئی که شود زیر پای پخچ

غلبه فروش خواجه که ما را گرفت باد

بنگر که داروش ز چه فرمود اوستاد

گفتا که پنجپایک و غوک و مکل بکوب

در خایه هل تو چنگ خشنسار بامداد

ای همچو یک پلید و چنو دیده ها برون

مانند آنکسی که مرا ورا کنی خبک

تا کی همی درآیی و گردم همی دوی

حقا که کمتری و فژاگن تری ز پک

گولانج و گوشت و گرده و گوز آب و گادنی

گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم

زرد و درازتر شده از غاوشوی خام

نه سبز چون خیار و نه شیرین چو خربوزه

دهقان بی ده است و شتربان بی شتر

پالان بی خر است و کلیدان بی تزه