مرا لعنت کن و از خود مرانم

که هر چیزی که گوئی من همانم

صفاتت لامکان و من مکانم

که راز تو در آن باشد عیانم

منت جان دادم و منجان ستانم

منت بنمایم اینجا و من آنم

چو من با تو درون جسم و جانم

در این جنّت ترا عین العیانم

جمال یار آنگاهی چنانم

ندانم تا که وصفش من چه خوانم

که خاتم کیست تا من باز دانم

که شد تازه از این روح و روانم

بحوّا گفت کای جان جهانم

توئی مر نور چشم دیدگانم

بمن بگذار من به از تو دانم

نکو گفتی بگو جان جهانم

که یارب می تو دانی راز جانم

بدزدی آمدم اینجا نهانم

قضا پیوسته کن از پیش دانم

دمی دیگر ز جنّات مرانم

یکی پیریست نامش میندانم

وگردانم بر هر کس بخوانم

بگفت اسرارها در گوش جانم

نمود اینجایگه عین العیانم

ز خود گویا شدم در هر زمانم

من اندر هر زبان عین العیانم

ز خود دائم توانم مینمانم

که من جمله بدید حق رسانم

نمایم راه جمله سالکانم

نمود راز ایشان من بدانم

از او شد منکشف عین العیانم

که بیشک من نمود جسم و جانم

از او شد منکشف هر دوجهانم

از او دیدم یقین عین العیانم

در این تنهائی و اندوه جانم

حقیقت درّ معنی میچکانم

بتو میبینم آفاق جهانم

بتو زنده شده جان و روانم

ز تو گویا شدم ای جان جانم

بکُش آخر وز اینجاوارهانم