چنین خود کی اندر خورد با خرد

که مر خاک را باد فرمان برد

بترسید سیندخت ازان تیز مرد

که او را ز درد اندر آرد به گرد

بدو گفت ای شسته مغز از خرد

ز پرگوهران این کی اندر خورد

همان کن کجا با خرد درخورد

دل اژدها را خرد بشکرد

سپاهی که از کوه تا کوه مرد

سپر در سپر ساخته سرخ و زرد

بپرسید و بسیار تیمار خورد

سپهبد سخن یک به یک یادکرد

چو برخاست زان لشکر گشن گرد

رخ نامداران ما گشت زرد

پدر گر به مغز اندر آرد خرد

همانا سخن بر سخن نگذرد

یکی آفرین کرد بر سام گرد

وزاب دو نرگس همی گل سترد

یکی مرغ پرورده‌ام خاک خورد

به گیتی مرا نیست با کس نبرد

همان کن که با مهتری در خورد

ترا خود نیاموخت باید خرد

سر بیگناهان کابل چه کرد

کجا اندر آورد باید بگرد

به روی و به موی و به خوی و خرد

به من گوی تا باکی اندر خورد

جزین نیز هر چیز کاندر خورد

ببیند ز من مهتر پر خرد

که چون بودی ای پهلو راد مرد

بدین راه دشوار با باد و گرد

عقاب از بر ترگ او نگذرد

سران جهان را بکس نشمرد

وزان شارستان شان به دل نگذرد

کس از یادکردن سخن نشمرد

شب و روز باشد که می‌بگذرد

دم چرخ بر ما همی بشمرد

همی دم زدن بر تو بر بشمرد

هم او برفرازد هم او بشکرد

کسی دیگر از رنج ما برخورد

نپاید برو نیز و هم بگذرد