آن که داند کرد روشن را سیاه

توبه داند داد با چندین گناه

قصه کوته می‌کنم، آن جایگاه

بودشان القصه حالی عزم راه

چون پدید آمد سر وادی ز راه

النفیر از آن نفر برشد به ماه

هاتفی گفتش که ای حیران راه

هر کسی را راه ندهد پادشاه

جملهٔ مرغان ز هول و بیم راه

بال و پر پرخون، برآوردند به ماه

چون بترسیدند آن مرغان ز راه

جمع گشتند آن همه یک جایگاه

پس بدو گفتند ای دانای راه

بی‌ادب نتوان شدن در پیش شاه

بر سر منبر شوی این جایگاه

پس بساز این قوم خود را ساز راه

دولتی تر از منی این جایگاه

زانک ماهی گیر تو شد پادشاه

در نهان در زیرچشم آن پیر راه

کرد درمن طرفة العینی نگاه

چون تو هرگز راه نشناسی ز چاه

بی عصا کش کی توانی برد راه

لشگرش بر پیر بگرفتند راه

ره نماند آن پیر را جز پیش شاه

آن خرک می‌راند تا نزدیک شاه

چون بدید او را، خجل شد پیرراه

دیگری گفتش که‌ای پشت سپاه

ناتوانم، روی چون آرم به راه

چون ز ره سر تافت مرد پر گناه

کی تواند یافت قرب پادشاه

کرده بود آن مرد بسیاری گناه

توبه کرد از شرم، بازآمد به راه

حق تعالی گفت هست او دل سیاه

می‌نداند، زان غلط کردست راه

هم کنون راهش دهم تا پیشگاه

لطف ما خواهد شد او را عذر خواه

چون بمرد آن مرد مفسد در گناه

گفت می‌بردند تابوتش به راه

عاصیان و غافلان را از گناه

رویها گردد به یک ساعت سیاه