رمیدند ازو رزمسازان چین

بشد خیره سالار توران زمین

چو سهراب را دید بر پشت زین

چنین گفت کای شاه ترکان چین

بران کوه بخشایش آرد زمین

که او اسپ تازد برو روز کین

شود شاه ایران به ما خشمگین

ز ناپاک رایی درآید بکین

بدو گفت رستم که مندیش ازین

که با ما نشورد کس اندر زمین

همی یک به یک خواندند آفرین

بران بُرز و بالا و تیغ و نگین

اگر یار باشد جهان‌آفرین

چو نعل سمندم بساید زمین

چو گودرز و هفتاد پور گزین

همه پهلوانان با آفرین

نهاد از بر رخش رخشنده زین

همی گفت گرگین که بشتاب هین

به سستی رسید این ازان آن ازین

چنان تنگ شد بر دلیران زمین

بگردیم شبگیر با تیغ کین

برو تا چه خواهد جهان آفرین

من امشب به پیش جهان آفرین

بمالم فراوان دو رخ بر زمین

ز کف بفگن این گُرز و شمشیر کین

بزن جنگ و بیداد را بر زمین

نخستین که پشتش نهد بر زمین

نبرد سرش گرچه باشد به کین

گو پیلتن را چو بر پشت زین

ندیدند گردان بران دشت کین

ز توران سرانند و چندی ز چین

ازیشان بدل در مدار ایچ کین

بسی آفرین بر جهان آفرین

بخواند و بمالید رخ بر زمین

پس پرده پوشیدگان را ببین

زمانی بمان تا کنند آفرین

زمین بود در زیر دیبای چین

پر از در خوشاب روی زمین

گر از تخم کی آرش و کی پشین

بخواهد به شادی کند آفرین