شب و روز بودی دو بهره به زین

ز روی بزرگی نه از روی کین

صدم سال روزی به دریای چین

پدید آمد آن شاه ناپاک دین

یکی نام ارمایل پاک‌دین

دگر نام گرمایل پیشبین

همی بنگرید این بدان آن بدین

ز کردار بیداد شاه زمین

بدو گفت ضحاک ناپاک دین

چرا بنددم از منش چیست کین

فریدون که بودش پدر آبتین

شده تنگ بر آبتین بر زمین

فرانک بدو گفت کای پاکدین

منم سوگواری ز ایران زمین

تو بشناس کز مرز ایران زمین

یکی مرد بد نام او آبتین

دلش گشت پردرد و سر پر ز کین

به ابرو ز خشم اندر آورد چین

جز این است آیین پیوند و کین

جهان را به چشم جوانی مبین

مهان شاه را خواندند آفرین

که ای نامور شهریار زمین

بر آن بادپایان با آفرین

به آب اندرون غرقه کردند زین

گران گرز برداشت از پیش زین

تو گفتی همی بر نوردد زمین

منم پور آن نیک‌بخت آبتین

که بگرفت ضحاک ز ایران زمین

کجا گفته بودش یکی پیشبین

که پردختگی گردد از تو زمین

بفرمود تا برنهادند زین

بر آن بادپایان باریک بین

چو این کار آن جوید آن کار این

پرآشوب گردد سراسر زمین

چو آن خواسته دید شاه زمین

بپذرفت و بر مام کرد آفرین

ز یزدان همی‌خواستند آفرین

بران تاج و تخت و کلاه و نگین

کسی کو بود شهریار زمین

نه بازی‌ست با او سگالید کین