ایام چو آتشکده از سینهٔ ماست

عالم کهن از وجود دیرینهٔ ماست

اینک به مثل چو کوزه‌ای آب خوریم

از خاک برادران پیشینهٔ ماست

ایام چو آتشکده در سینه ماست

عالم همه در فسانه از کینه ماست

اینک بمثل چو کوزه آبخوریم

از خاک برادران پیشینه ماست

سودای تو آشنای دیرینهٔ ماست

دیر است که عوعو تو در سینهٔ ماست

چندانک همی بنگرم از سال به سال

عشق تو همان اَحمَد پارینهٔ ماست

هر جا که غم است زنگ آیینهٔ ماست

هر تیر بلا که هست در سینهٔ ماست

شادی زبرم بزود برمی گردد

هم درد که او حریف دیرینهٔ ماست

رخسار تو آئینه دیرینه ماست

ما شاهد و دیدار تو آئینه ماست

آن جامه شاهی که باطلس ندهیم

در صومعه آن خرقه پشمینه ماست

عشق او همدم دیرینهٔ ماست

خلوتش در حرم سینهٔ ماست

جان ما گرچه که آئینهٔ اوست

روی او نیز هم آئینهٔ ماست

کُنج دل گوشهٔ ویرانهٔ اوست

[...]

اسرار غم عشق بگنجینه ماست

دردانه غم در صدف سینه ماست

با هر که در آمیختم از من بگریخت

جز غم که حریف و یار دیرینه ماست

با آنکه همیشه یار در کینه ماست

ز آن روی نتابیم که آئینه ماست

هرگز نرود خیال آن سرو سهی

زین شکل صنوبری که در سینه ماست

محبت خانه زاد سینه ماست

خموشی همدم دیرینه ماست

ز جوی سینه صافی می خورد آب

فراموشی که تیغ کینه ماست

مهر ازلی در دل بی کینهٔ ماست

منزلگه اسرار نهان سینهٔ ماست

ما گرچه خرابیم ز ما در مگذر

کان گنج خفی درون گنجینهٔ ماست