مکن گرمی که این گرمی نماند

حقیت خشکی و تری نماند

اگر ناز و فریب چشم شوخت این چنین ماند

عجب گر هیچ کس را در جهان دل بلکه دین ماند

نخستین تیر کاندازی فکن بر سینه ریشم

که ذوق آن مرا در سینه تا روز پسین ماند

خط مشکین تو بر لب صف موری ست پنداری

[...]

هیچ کمر بسته به جز نی نماند

صاف دلی غیر خم می نماند

به غایت خاطر شیرین غمین ماند

از آن بی رونقی اندوهگین ماند

دلدار گذشت و نگه بازپسین ماند

از رفتن او آنچه به ما ماند همین ماند

چون شمع ‌که خاکسترش آیینهٔ داغ است

من سوختم و چشم سیاهی به کمین ماند

دیگر چه نثار تو کند مشت غبارم

[...]