لنگ دونده‌ست، گوش نی و سخنیاب

گنگ فصیح است، چشم نی و جهان بین

تیزی شمشیر دارد و روش مار

کالبد عاشقان و گونهٔ غمگین

ترنج بیدار اندر شده به خواب گران

گل غنوده برانگیخته سر از بالین

هرآن که خاتم مدح تو کرد در انگشت

سر از دریچه زرین برون کند چو نگین

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین

با هر که نیست عاشق کم گوی و کم نشین

باشد که در وصال تو بینند روی دوست

تو نیز در میانهٔ ایشان نه ای، ببین

بسی خسرو نامور پیش ازین

شدستند زی ساری و ساریان

گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم

هم باد برین آید و هم باد فرودین

گر درم داری، گزند آرد بدین

بفگن او را گرم و درویشی گزین

همچنان کَبتی که دارد انگبین

چون بماند داستان من بر این:

زان تلخ میی گزین که گرداند

نیروش روان تلخ را شیرین

از طلعت او هوا چنان گردد

کز خون تذرو سینه ی شاهین

استاد شهید زنده بایستی

[...]

شنیدم ز دانا دگرگونه زین

چه دانیم راز جهان آفرین

نگه کن سرانجام خود را ببین

چو کاری بیابی از این به گزین

پس از هر دو آن بود عثمان گزین

خداوند شرم و خداوند دین

علی را چنین گفت و دیگر همین

کز ایشان قوی شد به هر گونه دین

خداوند جوی می و انگبین

همان چشمهٔ شیر و ماء معین

بر اندیشهٔ شهریار زمین

بخفتم شبی لب پر از آفرین

ز کشمیر تا پیش دریای چین

بر او شهریاران کنند آفرین

بر آن آفرین کو کند آفرین

بر آن بخت بیدار و فرخ زمین

از آن بد کنش دیو روی زمین

بپرداز و پردخته کن دل ز کین

جهاندار طهمورث بافرین

بیامد کمربستهٔ جنگ و کین

سر سال نو هرمز فرودین

بر آسوده از رنج روی زمین

بز و میش بد شیرور همچنین

به دوشیزگان داده بد پاکدین