وز آن خوردنیها که از پیش برد

فزون برد و از خانه ی خویش برد

به نزد جهان داور خویش برد

جهانداوری بین که چون پیش برد

پیک سخن ره بسر خویش برد

کس نبرد آنچه سخن پیش برد

رفت خادم وان جوان را پیش برد

سوی گورش هم بپای خویش برد

هر آن کاستعانت به درویش برد

اگر بر فریدون زد از پیش برد

بلی خشمگین حرمت خویش بُرد

خصوصاً که نتواند از پیش برد

شب فغانی که: گرگ میش برد

روز آهی که؟ دزد خیش برد

خرم دلی که ره بسر کار خویش برد

گوی مراد تا بتوانست پیش برد

قارون چه کرد با همه گنج زری که داشت

نادان مشقت از همه یکباره بیش برد

از صد یکی بمشرب مقصود برد راه

[...]

سرو نتوانست لاف قامتش از پیش برد

هرزه در پیش جوانان آبروی خویش برد

همچو ترکش پر برآوردم ز تیر ناز او

هر چه گویم، لذّت پیکان او دل بیش برد

کوه را فرهاد از جا کند و خسرو مزد یافت

[...]

آنچه اکمل بود ز پیش برد

از میان مدعای خویش برد