با شیر و پلنگ هر که آمیز کند

از تیر دعای فقر پرهیز کند

آه دل درویش به سوهان مانَد

گر خود نَبُرَد بُرَنده را تیز کند

شش جهت چون زبانه تیز کند

هم جهان هم جهت گریز کند

حربه را چون به حرب تیز کند

روز را روز رستخیز کند

آندم که ز افلاک گهر ریز کند

هر ذره بسوی اصل خود خیز کند

از نخوت آن باد و زین باد هوس

هر ذره ز آفتاب پرهیز کند

زین گونه که جلوه آن دلاویز کند

عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند

باد است ملامت کسان در گوشم

لیکن بادی که آتشم تیز کند

لب ز ترصیع گهر ریز کند

جعد مشکین گهرآویز کند

لب ز ترصیع گهر ریز کند

جعد مشکین گهر آویز کند

گرنه ابرو ترش آن غمزه خونریز کند

بر لب لعل تو دندان همه کس تیز کند

تا فلک دیدترا ز یوسف بگذاشت

باغبان تربیت گلبن نو خیز کند

نرگس مست نو گر رهزن مردم نشود

[...]

چون بدلسوزی من یار زبان تیز کند

بسخن پسته ی خندان شکر آمیز کند

گر دهان تلخی فرهاد بدآمد، شیرین

خنده بر انجمن عشرت پرویز کند

عقل را جادوی بابل کند از غایت شوق

[...]