همی برآیم با آن که برنیاید خلق

و برنیایم با روزگار خورده کریز

چو فضل میرابوالفضل بر همه ملکان

چو فضل گوهر و یاقوت بر نبهره پشیز

آتشی بنشاند از تن تفت و تیز

چون زمانی بگذرد، گردد گمیز

وز چکاوک نوف بینی رستخیز

دشت برگیرد بدان آوای تیز

بدین اندرون سال پنجاه نیز

بخورد و بورزید و بخشید چیز

چنین سال پنجه برنجید نیز

ندید از هنر بر خرد بسته چیز

یکی هفته زین گونه بخشید چیز

چنان شد که درویش نشناخت نیز

فرستاد نزدیک فرزند چیز

زبانی پر از آفرین داشت نیز

جهان خواستی یافتی خون مریز

مکن با جهاندار یزدان ستیز

که گفتار خیره نیرزد به چیز

ازین در سخن خود نرانیم نیز

سپردم به رودابه گفت این دو چیز

فزون خواست اکنون بیارمش نیز

فرستاده را داد بسیار چیز

شنیدم همه پاسخ سام نیز

بدان تا بپرسند ازو چند چیز

نهفته سخنهای دیرینه نیز

همان جامه‌های گرانمایه نیز

پرستنده و اسپ و هر گونه چیز

زبان داد دستان که تا رستخیز

نبیند نیام مرا تیغ تیز

از ایشان فراوان تبه کرد نیز

نبود از بدبخت ماننده چیز

گر این‌بار سازی چنین رستخیز

سرت را ببرم به شمشیر تیز

ز گفتار من سر بپیچید نیز

جهان پیش چشمش نیرزد به چیز

به دژخیم فرمود تا تیغ تیز

بگیرد کند تنش را ریز ریز

همی گشت یک هفته زین گونه نیز

ببخشید آن را که بایست چیز

ببردند صد بدره دینار نیز

ز رنگ و ز بوی و ز هرگونه چیز