چو نیرو گرفتند هر یک چو شیر

بدان سان که غرم آوریدند زیر

به رستم چنین گفت گودرز پیر

که تا کرد مادر مرا سیر شیر

چه گفت آن سراینده مرد دلیر

که ناگه برآویخت با نره شیر

وزان هفت گرد سوار دلیر

که بودند هر یک به کردار شیر

بدو گفت رستم که چنگال شیر

نپیموده‌ای زان شدستی دلیر

برین همنشان هفت گرد دلیر

کشیدند شمشیر برسان شیر

نگهبان دژ رزم دیده هجیر

که با زور و دل بود و با دار و گیر

ز لشکر برون تاخت برسان شیر

به پیش هجیر اندر آمد دلیر

چنین گفت با رزم‌دیده هجیر

که تنها به جنگ آمدی خیره خیر

یکی نیزه زد بر میانش هجیر

نیامد سنان اندرو جایگیر

سنان باز پس کرد سهراب شیر

بن نیزه زد بر میان دلیر

به دژ در چو آگه شدند از هجیر

که او را گرفتند و بردند اسیر

چنان ننگش آمد ز کار هجیر

که شد لاله رنگش به کردار قیر

فرود آمد از دژ به کردار شیر

کمر بر میان بادپایی به زیر

بدو روی بنمود و گفت ای دلیر

میان دلیران به کردار شیر

ز آزار گردآفرید و هجیر

پر از درد بودند برنا و پیر

نشست آنگهی رای زد با دبیر

که کاری گزاینده بد ناگزیر

بران دژ درون رفت، مردِ دلیر

چنان چون سوی آهوان، نره‌شیر

به دیگر چو هومان سوار دلیر

دگر بارمان نام‌بُردار شیر

ز تُرکان بگرد اندرش صد دلیر

جوان و سرافراز چون نره‌شیر