چون شاه جهان کمان کشیدن گیرد

پیروزی از آسمان رسیدن گیرد

هر تیر کز آن کمان پریدن گیرد

صبحی دگر از ظفر دمیدن‌ گیرد

[چو]ن عشق ولای خود دمیدن گیرد

جان از همه آفاق رسیدن گیرد

[ج]ایی برسد دیده که در هر نفسی

بی زحمت دیده دوست دیدن گیرد

چون صبح ولای حق دمیدن گیرد

جان در تن زندگان پریدن گیرد

حایی برسد مرد که در هر نفسی

بی‌زحمت چشم دوست دیدن گیرد

یاد تو کنم دلم تپیدن گیرد

خونابه ز دیده‌ام چکیدن گیرد

هرجا خبر دوست رسیدن گیرد

بیچاره دلم ز خود رمیدن گیرد

بر زلف تو چون باد وزیدن گیرد

از هر طرفی مشک وزیدن گیرد

چون در لبت اندیشه باریک کنم

خون از رگ اندیشه چکیدن گیرد

در شست تو چون کمان خمیدن گیرد

قوس قزح از هوا رمیدن گیرد

چون کرکس تیر تو پریدن گیرد

دل در بر نسرین تپیدن گیرد

در چمن گل چو حدیث تو شنیدن گیرد

بر سر شاخ دل غنچه طپیدن گیرد

آب چون موج به هر سوی دویدن گیرد

در گلستان چو نسیم تو وزیدن گیرد