بسی بگریست امّا سود کَی داشت

که مرگ بی محابا را ز پی داشت

که می‌داند که بودن تا بکی داشت

کسی کآمد چرا رفتن ز پَی داشت

طبیب آورد حارث، سود کی داشت

که آن بت درد بی درمان ز پی داشت

جهان با یک شکر صد نیش نی داشت

دمی شادیش سالی غم ز پی داشت

نگه کن تا شدن چون بود و کی داشت

که مرگ و حسرت دایم ز پی داشت

کجا دانست کان آفت ز پی داشت

پشیمانی نمود و سود کی داشت

ساقی ما که دی به کف می داشت

جام می مستی از لب وی داشت

هستی ما به باد مستی رفت

بس که می زان دو لب پیاپی داشت

گل ندارد ز شبنم سحری

[...]