امّید وصال چون مرا بفریبد

خسته‌دل من چو بیدلان درشیبد

ای آن که تو را مشاطه حورا زیبد

سنگست آن دل کز چو تویی بشکیبد

تن خویش از دروغ بفریبد

یک زمان از قمار نشکیبد

کودک از زرد و سرخ بشکیبد

مرد را زرد و سرخ نفریبد

گر فریب فناش نفریبد

ملک از داد هیچ نشکیبد

روزی دو به چابکی شکیبد

پا در کشد و پدر فریبد

آواز خوش از کام و دهان و لبِ شیرین

گر نغمه کند ور نکند دل بفریبد

ور پردهٔ عُشّاق و خراسان و حجاز است

از حنجرهٔ مطربِ مکروه نزیبد

چون دلت از خدای نشکیبد

تاج خلت همین تو را زیبد

آواز خوش از کام و دهان لب شیرین

گر نغمه کند، ور نه کند دل بفریبد

در پرده عشاق عراق است و صفاهان

از حنجره مطرب مکروه نزیبد