شکاری که شیر یل افکنده بود

به کوه و به هامون پراکنده بود

دل از کینه آن ماه آکنده بود

یکی چاه در پیش ره کنده بود

رخسار تو را که ماه و گل بنده بود

لشکر گه آن زلف سر افکنده بود

زلفت به شکار دل پراکند آری

لشکر به شکارگه پراکنده بود

ز بس کله‌ی سر که برکنده بود

یکی کوه از آن کله آکنده بود

ز بس دیو جنگی که افکنده بود

همه روی دریا پراکنده بود

دل از نیک بختی چنان کنده بود

که ابلیس در حیرت افکنده بود