تا شد دل خسته فتنه روی کسی

باریک ترم ز تاره موی کسی

دست همه کس نمی‌رسد سوی کسی

من خود چه کسم هیچ کس کوی کسی

تا شد دل خسته فتنهٔ روی کسی

باریک ترم ز تارهٔ موی کسی

دست همه کس نمی رسد سوی کسی

من خود چه کسم هیچ کس کوی کسی.

چون نشینی بر سر کوی کسی

عاقبت بینی تو هم روی کسی

خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی

آشفته دل است از غم موی کسی

چون نیست گزیرش ز غمی هر که بود

باری غم دل به شادی روی کسی

مائیم اسیر دام گیسوی کسی

سودائی زلف عنبرین بوی کسی

ذرات جهان شده گرفتار چو من

در قید کمند حلقه موی کسی

گرچه در سیر بهشتم از گل روی کسی

دوزخی در هر بن مو دارم از خوی کسی

می نهد زنجیر بر گردن صبا را نکهتش

اینقدر پیچیدگی بوده است با بوی کسی؟

من که شکر را به تلخی می چشیدم، این زمان

[...]

می‌کنم کعبه صفت طوف سر کوی کسی

برده از راه دلم را خم ابروی کسی

ای نسیم سحر امروز به خود می‌بالی

مگر افتاده رهت بر خم گیسوی کسی

سامری کاین همه در سحر به خود می‌بالید

[...]