آتشی کرده با گیا خویشی

گلرخی در پلاس درویشی

وانکه با آرزو کند خویشی

اوفتد عاقبت به درویشی

من که نانشان خورم به درویشی

کی نهم چشم خویش بر خویشی‌؟

ای آنکه ره گریز می‌اندیشی

تو پنداری که بر مراد خویشی

شه می‌کشدت مجوی با شه بیشی

که را بکند شهنشه درویشی

جان او را بما بود خویشی

زان کند میل سوی درویشی

تو اگر شاه و اگر درویشی

دان که پا بست صفات خویشی