که کشت آن سیه پیل نستوه را

که کند از زمین آهنین کوه را

دگر هرک جنباند او کوه را

بران یارگر خواهد انبوه را

دو درزی ز دل بشکند کوه را

پراکندگی آرد انبوه را

فرستاد خلقی به انبوه را

گذر داد بر بستن آن کوه را

چه امکان بود سیل انبوه را

که از بیخ و بن برکند کوه را

گر به رنگش لاله یی باشد به دامن کوه را

چون صدا حیف است گرد سر نگشتن کوه را

سیل کوه از جا اگر بنیاد شهری میکند

میکند از جای سیل گریه من کوه را

عیب تو خواهی نگوید خصم، عیب او مگو

[...]

شانه بدهد محنت انبوه را

بر کند با موی مژگان کوه را