وزان پس حال من دیدی که چون گشت

همان بختم زبونان را زبون گشت

به اجابت دعا چو مقرون گشت

هرچه زو خواستند افزون گشت

در عشق تو عقل سرنگون گشت

جان نیز خلاصهٔ جنون گشت

خود حال دلم چگونه گویم

کان کار به جان رسیده چون گشت

بر خاک درت به زاری زار

[...]

از بس که در انتظار تو گردون گشت

تا روز همه شب،‌ز شفق، در خون گشت

چون راه نیافت از پس و پیش به تو

در خویش به صد هزار قرن افزون گشت

چنان درکارِ آن برنا زبون گشت

که عقل پیرِ او عین جنون گشت

بلرزید و بغرّید و نگون گشت

چنان شد کین چنین سرگشته خون گشت

از آن آتش دلم چون دود خون گشت

پلی بستم ز خون بنگر که چون گشت

ز سوز عشق سروَش سرنگون گشت

به روی او روانه جوی خون گشت

عزیز مصر را دولت زبون گشت

لوای حشمت او سرنگون گشت

از آن جذبش دگر عشقی فزون گشت

ز عشقش باز جذبی رهنمون گشت