که خو بر بد و جنگ و خون کرده ای

ز بند خرد سر برون کرده ای

بازم از غصه جگر خون کرده‌ای

چشمم از خونابه جیحون کرده‌ای

کارم از محنت به جان آورده‌ای

جانم از تیمار و غم خون کرده‌ای

خود همیشه کرده‌ای بر من ستم

[...]

قهستان کز آفت مصون کرده‌ای

ز چنگال شیران برون کرده‌ای

چون هوای باغ با این شکل موزون کرده‌ای

از لب خندان درون غنچه را خون کرده‌ای

بر لب جو نیست این گل بل کز اندام چو گل

پیرهن را بر کنار جوی بیرون کرده‌ای

نیست هم در آب عکس گل که بهر شست و شوی

[...]

دلم را ز غم غرق خون کرده ای

مرا مبتلای جنون کرده ای

عاشقان را گرچه دل خونکرده ای

زآنچه بتوان کرد افزون کرده ای