چو من سر سوی کید هندو نهم

ازو کینه و کید یک‌سو نهم

حیاتی داشتی آنگه کنون هم

ببین کین دو حیاتت هست چون هم

کز ایدر سوی سام یل رو نهم

همه داوریها به یک سو نهم

جان داغ تو دارد جگر غرقه به خون هم

تاراج غمت شد دل و دین صبر و سکون هم

گفتی که به جان عاشق من بودی ازین پیش

والله که همانم من و زان بیش کنون هم

بس عشق که آن کم شد و بس حسن که آن کاست

[...]

فسان بگدار و بگدر از فسون هم

که پیشت نیستم چندین زبون هم

چون لاله جگر چاک شدم غرقه بخون هم

از داغ درون سوختم از زخم برون هم

افتاده ام ایشمع چو پروانه بپایت

آتش زده ام دین و دل و صبر و سکون هم

چند ای بت کافر بچه در غارت دینی

[...]

شود در گلشنم دل چاک و در مجلس جگر خون هم

فغان از اختر بد حال و از بخت دگرگون هم

نبودم من که می زد عشق در آب و گلم آتش

وگر باور نداری در همان کارست اکنون هم

نیازی باید و سوزی که رحم آرد دل افروزی

[...]

شب که با صد سوز پهلو بر سر آن کو نهم

داغ سازم ز آتش دل هر کجا پهلو نهم

تا به کی از کثرت غم روی بر زانو نهم

تنگ گردد خانه بر من سر به شهر و کو نهم

دفع دل تنگی دمی از شغل غافل نیستم

دست اگر بردارم از جیب آستین بر رو نهم

شاکر بختم که منت دار از خویشم نکرد

[...]

تا خود و هر دو جهان یک سو نهم

آنگه از باطل سوی حق رو نهم