یکایک یاد کرد آذین که چون دید

نهیب عشق رامین را فزون دید

چون ایندل غم کشم وطن در خون دید

هر روز ز نو مرا غمی افزون دید

زین خانهٔ تنگ، سیر شد، صحرا خواست

بر اشک سوار گشت چون گلگون دید

چو دختر زنگیان را سرنگون دید

به صد عالم از این عالم برون دید

نکویی رخش از حد برون دید

چه گویم من که نتوان گفت چون دید

برون بگذاشت و سرّ اندرون دید

چوحق در اندرون او رهنمون دید

پیش رخ نو دیده پری را نکو ندید

شد ناظر فرشته و این خلق و خو ندید

رویت ندید عاشق و به غایبانه گفت

بیچاره بیریا سخنی گفت و رو ندید

صوفی نیافت بهره ز اوقات صبح و شام

[...]

همنشین بی نفاق از بس درین محفل کم است

گشت ساقی مضطرب، چون شیشه در پهلو ندید

آنچه در عشق تو می بینم ز بخت واژگون

هیچ کس در وادی اسلام از هندو ندید

کور به آن دیده که آن رو ندید

بیدل و بدخوست که آن خو ندید