خانهٔ جغد را بکوشیدی

به گچ و سنگ و نقش پوشیدی

هر کجا جام باده نوشیدی

جامه همرنگ خانه پوشیدی

جز به صندل‌خری نکوشیدی

جامه جز صندلی نپوشیدی

مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی

که روی چون قمر از دوستان بپوشیدی

من از جفای زمان بلبلا نخفتم دوش

تو را چه بود که تا صبح می‌خروشیدی

قضا به ناله مظلوم و لابه محروم

[...]

روز خلوت گلیم پوشیدی

به نماز و بهروزه کوشیدی

هر چه گفتی به جان نیوشیدی

زهر دادی روان بنوشیدی

پر به سودای تن نکوشیدی

گاه کندی و گاه پوشیدی

چشم از مادر غمدیده چرا پوشیدی

مگر ای شیرۀ جان شیر که را نوشیدی