به هستیش باید که خستو شوی

ز گفتار بیکار یکسو شوی

گر تو خواهی پیش آن دلجو شوی

بایدت اولّ که همچون او شوی

چون در‌شو‌ی در باغ دل مانند گل خوش‌بو شوی

چون بر‌پر‌ی سوی فلک همچون ملک مه‌رو شوی

گر همچو روغن سوزدت خود روشنی گردی همه

سرخیل عشرت‌ها شوی گرچه ز غم چون مو شوی

هم مُلک و هم سلطان شوی هم خلد و هم رضوان شوی

[...]

به هستیش باید که خستو شوی

ز گفتار و پیکار یکسو شوی

به هستیش باید که خستو شوی

ز گفتارِ بیکار یکسو شوی

او رحیم است ار تو رحمت جو شوی

بگذری از غیر او با او شوی

چون ارادة خود نهی و آن سو شوی

واقف از سرّ ارادة او شوی

تا تو هم آیی به هُش با او شوی

خاک آن ره، ماه آن مینو شوی

پراکنده خواندند در گوش وی

فسردند جان و دل و هوش وی