بدان لشکران گران گوش داشت

که چندین سواران زره پوش داشت

او خود چو غبار مشک‌وش داشت

از نافهٔ عشق بوی خوش داشت

گل چو سمن غالیه در گوش داشت

مه چو فلک غاشیه بر دوش داشت

یک طبق در پیش او سرپوش داشت

گفت درویشی و آن را گوش داشت

بایزید آن نکته‌ها را هوش داشت

همچو زرین حلقه‌اش در گوش داشت

ز فرمانبرانم کسی گوش داشت

که آغوش را اندر آغوش داشت

یاد ایامی که دریای مروت جوش داشت

هر صدف یک دامن گوهر، طراز گوش داشت

پرده فانوس در بیرون در می کرد سیر

شمع را پروانه گستاخ در آغوش داشت

باده ها بی ساغر و مینا به دور افتاده بود

[...]

آنکه همچون جان تنگت دست در آغوش داشت

چون صدف در بحر عشق آن تشنه‌لب خاموش داشت

در جهان بسیار گردیدیم و در هر گوشه‌ای

هرکه را دیدیم از آن مه حلقه‌ای در گوش داشت

با خیالش آنچه می‌گفتیم ما بودیم و دل

[...]

همان مشک را نیز بردوش داشت

بدو بسته جان و دل و هوش داشت