که پشت همه شهر توران بدوست

چو روی تو بیند بدردش پوست

بر این زین همانا که کوهست و روست

بر او بر ندرد جز از شیر پوست

مرا آرزو جنگ کیخسروست

که او در جهان شهریار نوست

گر ایدر مرا هوش بر دست اوست

نه دشمن ز من باز دارد نه دوست

چنین زندگانی همی مرگ اوست

شگفت آن که بر تن ندردش پوست

بر آنم که از بخت کیخسروست

و گر بر سرم روزگاری نوست

سخنهات چون گلستان نوست

ترا هوش بر دست کیخسروست

بشکفته گلیست بر رخ فرخ دوست

نی نی گل نیست آن رخ فرخ اوست

همچون گل سرخ پوست آن برگ نکوست

هرگز دیدی که سرخ گل دارد پوست

ایزد که جهان به قبضهٔ قدرت اوست

داده‌ست ترا دو چیز کان هر دو نکوست

هم سیرت آنکه دوست داری کس را

هم صورت آنکه کس ترا دارد دوست

چشمی دارم همه پر از دیدن دوست

با دیده مرا خوشست چون دوست دروست

از دیده و دوست فرق کردن نتوان

یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست

دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست

هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست

می‌دان که خدای دشمنش میدارد

گر دشمن حق نه‌ای چرا داری دوست

شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست

هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست

از خون دلم هر مژه‌ای پنداری

سیخیست که پارهٔ جگر بر سر اوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجودم همگی دوست گرفت

نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

غازی به ره شهادت اندر تک و پوست

غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست

فردای قیامت این بدان کی ماند

کان کشتهٔ دشمنست و این کشتهٔ دوست

هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست

بد گر نبود به دشمن خود نیکوست

دیوانه دل کسیست کین عادت اوست

کو دشمن جان خویش میدارد دوست

آنرا که حلال زادگی عادت و خوست

عیب همه مردمان به چشمش نیکوست

معیوب همه عیب کسان می‌نگرد

از کوزه همان برون تراود که دروست

عالم به خروش لا اله الّا هوست

عاقل به گمان که دشمنست این یا دوست

دریا به وجود خویش موجی دارد

خس پندارد که این کشاکش با اوست

چنان بود گلشه ز هجران دوست

که بروی همی غم بدرید پوست

بنالید و بگریست از هجر دوست

همی بر تنش عشق بدرید پوست

شکیبایی و صبر کاری نکوست

کسی را که تنها بماند ز دوست